Την αστάθεια των τριών προηγούμενων αιώνων (μέσα του 11^ου – μέσα 14^ου αιώνα) διαδέχθηκε η σχετική σταθερότητα της γενουατικής περιόδου. Ο Γενουάτης ναύαρχος S.Vignoso κατέλαβε τη Χίο τον Ιούνιο του 1346. Το Βυζαντινό κράτος απειλούμενο συνεχώς από τους Τούρκους προτίμησε να δεχθεί τα τετελεσμένα γεγονότα.  Ίσως κάποιες κρυφές ελπίδες οδήγησαν στην υποχρεωτική επιλογή των εκμεταλλευτών Γενουατών από την εξάπλωση των Τούρκων στην Ευρώπη.

Από το 1347 η γενουατική κυβέρνηση παραχώρησε τη Χίο για εκμετάλλευση στην επιχείρηση Mahona. Η παραχώρηση έγινε για 20 χρόνια και σε αυτήν συγκατατέθεσε και το Βυζάντιο. Από τότε και μετά άρχισε μία αλυσίδα διαπραγματεύσεων μεταξύ γενουατικής κυβέρνησης και Mahona, καχυποψιών και προθεσμιακών ανανεώσεων της παραχώρησης. Ο 14^ος αιώνας σφραγίστηκε από τον καταστροφικό σεισμό του 1389.

Οι Βενετοί πολιόρκησαν τη Χίο το 1431 και ο τούρκικος στόλος έκανε επίδειξη δυνάμεων το 1455. Αποτέλεσμα να υποχρεωθούν οι Mahonesi σε καταβολή ετήσιου φόρου στους Τούρκους. Η παρακμή ήρθε τον 16^ο αιώνα. Οι συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις των Τούρκων επεκτάθηκαν ακόμη και τη γενουατική διοίκηση, ώσπου το 1566 ο Πιαλή πασάς κατέλαβε τη Χίο αμαχητί.