Το Ιστορικό Ιατρικό Μουσείο Χίου αποτελεί ένα πρότυπο θεματικό Μουσείο που επικεντρώνεται στην άσκηση της ιατρικής επιστήμης στο νησί της Χίου, τόσο μέσα από τα ίδια τα μέσα τέλεσης της ιατρικής πράξης, όσο και μέσα από την επιμέρους εξέταση των στοιχείων ιστορικότητας των οργανωμένων ιατρικών δομών στο νησί της Χίου.

Η έκθεση δομείται πάνω σε δύο βασικούς πυλώνες την προβολή, κειμενική τεκμηρίωση και εν γένει ανάδειξη: α) της ιστορικής αξίας, καθώς και της λειτουργικής χρηστικότητας των μέσων τέλεσης της ιατρικής πράξης, των ποικίλων ιατρικών εργαλείων και συσκευών και β) της ιστορικής διαδρομής των οργανωμένων ιατρικών δομών στο νησί της Χίου.

Στα πλαίσια του πρώτου θεματικού άξονα οργανώνονται σε ομάδες αντικειμένων ή και εξετάζονται ως μεμονωμένες περιπτώσεις ομάδες ιατρικών εργαλείων και ιατρικές συσκευές με προέλευση τόσο από ιδιωτικές συλλογές, όσο και από δημόσια ιδρύματα.

Στο δεύτερο σκέλος προβάλλονται διεξοδικά, αντικείμενα, φαρμακευτικά σκευάσματα, ιατρικά εργαλεία και συσκευές, αλλά και πολύτιμο όσο και σπάνιο αρχειακό υλικό, άμεσα συνδεδεμένα με την ιατρική πρακτική στην καθημερινότητα του Λωβοκομείου και του Μαιευτηρίου.

Τέλος, στα πλαίσια του δεύτερου οργανωτικού πυλώνα, εξετάζεται συνοπτικά και εμπεριστατωμένα, τόσο μέσα από την περιδιάβαση των εκθεμάτων, όσο και μέσα από την ανάρτηση ξεχωριστών κειμενικών αναφορών, η ιστορική πορεία των τεσσάρων βασικών ιδρυμάτων του νησιού με μεγάλη χρονική διάρκεια, κοινωνική προσφορά και ιστορική αξία: του Λεπροκομείου Χίου, ευρύτερα γνωστού ως «Λωβοκομείου», με ιστορία έξι αιώνων, του «Σκυλίτσειου» Νοσοκομείου Χίου, που διανύει τον τρίτο αιώνα λειτουργίας του, του Εθνικού «Μιχάλειου» Ορφανοτροφείου Χίου, με περισσότερες από επτά δεκαετίες ύπαρξης και προσφοράς, και του Μαιευτηρίου Χίου «Μιλτιάδης και Ζηνοβία Κόκκαλη» με πέντε δεκαετίες προσφοράς στην τοπική κοινωνία.

Τις αναφορές στα μεγάλα ιδρύματα της Χίου συμπληρώνει σύντομη επισκόπηση της ίδρυσης των πρώτων φαρμακείων  στο νησί κατά τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα.

Συνοπτική αναφορά γίνεται τέλος, στο νόσημα του τραχώματος, το οποίο είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις στο νησί ήδη από τον 19ο αιώνα και ενίσχυσε περαιτέρω την παρουσία του κατά τον 20ό αιώνα και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι και την δεκαετία του 1970, οπότε και εξαλείφθηκε.

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.iatrikomouseio.com